Γεια σας,

Το πρόβλημα που με απασχολεί αρκετά χρόνια τώρα είναι το θέμα των ερωτικών σχέσεων. Είμαι 23 ετών- μεταπτυχιακή φοιτήτρια σε μεγάλη πόλη της χώρας και ακόμα δεν έχω καταφέρει να συνάψω κάποια ερωτική σχέση. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου αντιμετωπίζουν αυτό που μου συμβαίνει ως ιδιαίτερα προβληματική κατάσταση και το χειρότερο είναι πως το πιστεύω και εγώ η ίδια, ασχέτως αν το αρνούμαι μπροστά τους κατηγορηματικά.
Σχετικά με μένα να σας πω πως είμαι εμφανίσιμη και αρκετά επικοινωνιακή, οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν εχω πρόβλημα ούτε στο να κάνω εύκολα παρέες, ούτε στο να προσεγγίσω άτομα του αντίθετου φύλου. Παρά τις ευκαιρίες, όμως, που μου δίνονται ανά περιόδους βρίσκομαι πάντα στο ίδιο τέλμα. Βέβαια να σημειώσω ότι το περιβάλλον στη σχολή μου είναι γυναικοκρατούμενο και ότι τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν περίοδος μεγάλης ψυχολογικής αστάθειας και ανασφάλειας για πολλούς λόγους (οι παρέες μου και η σχολή μου δεν ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα, ένιωθα να μη με πληρεί τίποτα και δεν έβρισκα νόημα πουθενά, κλεινόμουν στο σπίτι για μεγάλες περιόδους πέφτοντας σε περισυλλογή, ένιωθα ότι δεν ήξερα τι ήθελα από το μέλλον μου και γενικά εμφάνιζα συμπτώματα καταθλιπτικής συμπεριφοράς και καθυστερημένης εφηβείας θα έλεγα). Όλα αυτά τα αναφέρω, όχι τόσο γιατί πιστεύω πως δικαιολογούν την κατάσταση όσο για να δώσω μια εξήγηση βασισμένη πάνω στο ότι δεν υπήρχαν οι καλύτερες προϋποθέσεις από συναισθηματικής πλευράς για να ευδοκιμήσει μια σχέση.
Να αναφέρω επίσης πως μέχρι στιγμής έχω ερωτευτεί δύο φορές πλατωνικά. Η πρώτη φορά ήταν η περίπτωση ενός σχολικού έρωτα. Ήμουν πολύ ερωτευμένη από το Γυμνάσιο μέχρι και την Τρίτη Λυκείου με κάποιο παιδί από το σχολείο. Το θαύμαζα πολύ και αν και σε πλατωνικό επίπεδο, τα συναισθήματα που μου είχαν προκύψει ήταν πολύ έντονα. Αρχίσαμε λοιπόν να βγαίνουμε μετά την Τρίτη Λυκείου. Πολύ σύντομα χάλασε όλο το παραμύθι γιατί εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε και η κατάσταση έμεινε εκεί. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα συτή η απόρριψη, εκανα αρκετό καιρό να την ξεπεράσω. Μέσα σε όλη αυτή την ιστορία υπήρξε και μια φίλη μου, που έκανε δεσμό μαζί του και αυτό μου στοίχισε ακόμα περισσότερο, όχι τόσο γιατί έχασα μια φιλία όσο γιατι ακόμα και τώρα που τους συναντώ μαζί και βλέπω πόσο ερωτευμένοι είναι με πονάει (γιατί δυστυχώς τον βλέπω πολύ ερωτευμένο). Αυτή η ιστορία λοιπόν ήταν ενας από τους λόγους της κακής διαθεσής μου τα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου. Σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα για αυτό το θέμα, έφτιαχνα στο μυαλό μου σενάρια της ευτυχισμένης ζωής που ζούνε και προκαλούσα πόνο στον εαυτό μου, πάσχιζα να μάθω από γνωστους για τις ζωές τους και όσο μάθαινα πως προοδεύουν βυθιζόμουν πιο πολύ στη θλίψη.
Στο τρίτο έτος των σπουδών μου λοιπόν άρχισα να παρατηρώ κάποιο άλλο πρόσωπο που μου έδειχνε ένα σχετικό ενδιαφέρον και τις στιγμές που σκεφτόμουν το προηγούμενο άτομο που σας ανέφερα, έδιωχνα αυτομάτως τη σκέψη από το μυαλό μου και την αντικαθιστούσα με το καινούριο πρόσωπο. Ήταν σαν να χρησιμοποιώ στην αρχή αυτή τη σκέψη για να διώξω την άλλη (Σας τα περιγράφω όλα αυτά αναλυτικά για να δείτε πόσο περίεργοι είναι οι τρόποι που έχω ερωτευτεί μέχρι τώρα). Όσο περνούσε ο καιρός ο άνθρωπος αυτός γινόταν όλο και μεγαλύτερη συνήθεια για το μυαλό μου. Δεν άργησα επίσης να τον εξιδανικέυσω. Τα συναισθήματα άρχισαν πάλι να με πλημμυρίζουν, παρόμοια με αυτά της πρώτης φοράς. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, οπότε υπήρχαν πράγματα που μπορώ να θαυμάσω πάνω του πολλά. Είχαμε, όμως, μια διαφορά ηλικίας 11 χρόνια και δεν ξέρω αν φταίει αυτό αλλά ένιωθα να υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ μας. Υπήρχε αρκετά μεγάλη έλξη και από τις 2 πλευρές (αυτό ήταν φανερό) αλλά δεν ήμουν σε θέση να διαχειριστώ το άγχος μου μόλις τον έβλεπα. Χανόμουν αλλά ένιωθα ταυτόχρονα πως θα ήθελα να του προσφέρω τα πάντα. Έκανε και κείνος κάποιες προσπάθειες να με βοηθήσει να χαλαρώσω άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη βεβαιότητα αλλά κανένα αποτέλεσμα. Ήμουν υπερβολικά σφιγμένη και σχεδόν αδυνατούσαμε να μιλήσουμε. Χάθηκε έτσι κι αυτός από τη ζωή μου
Δε θεωρώ οπωσδήποτε πως ήταν έρωτες αυτά τα δύο περιστατικά. Γνωρίζω πως πολύ πιθανόν να είναι μια προβολή των δικών μου ονείρων σε δυο πρόσωπα της πραγματικότητας, χωρίς να έχω ουσιαστική επαφή με κανένα από αυτά. Τα ανέφερα, όμως, γιατί ήταν οι πιο δυνατές μου εμπειρίες και ίσως καταλάβαιτε κάτι περισσότερο για μένα. Μέσα στο διάστημα αυτό υπήρχαν βέβαια άτομα που ενδιαφέρθηκαν και με αρκετά μεγάλη επιμονή μπορώ να πω, αλλά εγώ αδιαπέραστη συναισθηματικά.
Από τότε που ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, νιωθω πιο ήρεμη γιατι με ενδιαφέρει αυτό που κάνω αρκετά και έτσι έχω απαλλαγεί και από τα καταθλιπτικά συμπτώματα του παρελθόντος. Στον τομέα των σχέσεων προσπαθώ να βουλώνω τα αυτιά μου σε ότι ακούω αν και σχεδόν έχω απαγορέψει επικριτικά σχόλια και σκέφτονται καλά όλοι πριν μιλήσουν. Αλλά αυτό δε λύνει βέβαια το πρόβλημα. Το τελευταίο διάστημα βγαίνω με κάποιο παιδί που έδειξε πως ήθελε να γνωριστούμε. Ειναι πολύ ευγενικό, περνάω όμορφα, λείπει όμως η φλόγα που σας περιέγραψα παραπάνω. Περνάω ευχάριστα μαζί του, όμως δε νιώθω να τον θαυμάζω ιδιαίτερα, ούτε νιώθω κάποια ιδιαίτερη έλξη ή τρυφερότητα. Και δεν ξέρω αν πρέπει τελικά να δημιουργήσω μια ολοκληρωμένη σχέση για να κάνω μια έναρξη με αυτόν τον τομέα και να απαλλαγώ επιτέλους από αυτή τη ρετσινιά.
Προβληματίζομαι για το ότι δεν έχω καταφέρει όπως άλλα κορίτσια της ηλικίας μου να νιώσω απευθείας πως κάποιος με ελκύει ή με ενθουσιάζει και γίνονται τα πράγματα τόσο πολύπλοκα κάνοντας με να βρίσκομαι σε διαρκή σύγχυση για το τι θέλω. Έχω ακούσει χαρακτηρισμούς, όπως "περίεργη", "ανέραστη", "ιδιότροπη", "προβληματική" και δυστυχώς τους πιστεύω σε κάποιο βαθμό. Καθένας που νιώθω να υποννοεί κάτι τέτοιο με κάνει έξω φρενών. Τα πράγματα όμως δείχνουν πως ίσως έχουν δίκιο...
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την αφήγησή μου αλλά προσπάθησα να σας βοηθήσω να σχηματίσετε μια εικόνα για μένα! Θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω τη γνώμη σας!