Κατηγορίες
Tag cloud
αυτοκτονία επικοινωνία φόβος εξωτερική εμφάνιση κιλά σωματικό βάρος αποδοχή απομόνωση μοναξιά άγχος πίεση ομοφυλοφιλία σεξουαλική ταυτότητα διάβασμα ανεργία none
Ερώτηση
Γεια σας,
Είμαι 26 χρονών από επαρχία.
Μπήκα στην ιστοσελίδα σας http://www.city.academic.gr και αποφάσισα να σας γράψω. Δεν έχει τύχει να προσπαθήσω κάτι παρόμοιο. Έχω σκεφτεί παρόλα αυτά εδώ και χρόνια ότι ίσως να με βοηθούσε κάποιος ψυχολόγος αλλά ποτέ δεν το τόλμησα. Και τώρα που τελικά το κάνω ελπίζω να μην κάνω κάποια βλακεία...
Το πρόβλημα μου είναι από ότι έχω συμπεράνει (μόνη μου) είναι ότι πάσχω από άγχος και μοναξιά. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να είμαι ή του ύψους ή του βάθους... Αλλά τώρα τελευταία είμαι του βάθους δυστυχώς. Ο λόγος που ανέφερα ότι έχω θέμα άγχους είναι ότι συχνά αγχώνομαι για πολύ ασήμαντους λόγους και αρχίζω να νιώθω άβολα και άλλες φορές πάλι αισθάνομαι αγχωμένη χωρίς να θυμάμαι καν τον λόγο, αϊντέεε!
Το χειρότερο αίσθημα της μοναξιάς το νιώθω εδώ και χρόνια, από τότε που έχασα τους γονείς μου. Πάνε 5 χρόνια περίπου από τότε. Νιώθω ότι κανένας δεν με καταλαβαίνει και συχνά κρατάω την στεναχώρια μέσα μου. Όλοι λένε τα τυπικά, αλλά κακά τα ψέματα δεν με νιώθουν. Όχι επειδή δεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Κι εγώ νιώθω συνέχεια ένα κενό μέσα μου και ώρες ώρες δεν ξέρω τι μου γίνεται. Συχνά προκαλώ και καβγάδες και μετά το μετανιώνω. Νομίζω ότι πρήζω τους γύρω μου επειδή δεν μπορώ να πρήξω τους γονείς μου. Δεν έχω πια την δεδομένη και ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό που έχουν όλοι ως δεδομένο εγώ δεν το έχω και συχνά έχω ξεσπάσματα. Έχετε δει εκείνα τα email που λένε υπάρχουν τουλάχιστον 2 άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για σένα;; Για μένα δεν ισχύει αυτό.
Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να βγάλω την θλίψη μου με κλάμα. Είμαι πολύ σφιγμένη. Όσες φορές προσπαθώ (όπως καλήν ώρα απόψε) δεν τα καταφέρνω. Ούτε και τότε ξέσπασα όσο ήθελα. Αυτή την στιγμή είμαι στο πατρικό μου σπίτι ολομόναχη. Έχω και έναν αδερφό με τον οποίο δεν τα βρίσκαμε στην συγκατοίκηση και ζούμε χωριστά. Επικοινωνούμε σπάνια.
Υπάρχουν και άλλα θέματα, τώρα έδωσα μια γενική ιδέα. Ίσως θα με βοηθούσε αν με καθοδηγούσατε κι εσείς.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Είμαι 26 χρονών από επαρχία.
Μπήκα στην ιστοσελίδα σας http://www.city.academic.gr και αποφάσισα να σας γράψω. Δεν έχει τύχει να προσπαθήσω κάτι παρόμοιο. Έχω σκεφτεί παρόλα αυτά εδώ και χρόνια ότι ίσως να με βοηθούσε κάποιος ψυχολόγος αλλά ποτέ δεν το τόλμησα. Και τώρα που τελικά το κάνω ελπίζω να μην κάνω κάποια βλακεία...
Το πρόβλημα μου είναι από ότι έχω συμπεράνει (μόνη μου) είναι ότι πάσχω από άγχος και μοναξιά. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να είμαι ή του ύψους ή του βάθους... Αλλά τώρα τελευταία είμαι του βάθους δυστυχώς. Ο λόγος που ανέφερα ότι έχω θέμα άγχους είναι ότι συχνά αγχώνομαι για πολύ ασήμαντους λόγους και αρχίζω να νιώθω άβολα και άλλες φορές πάλι αισθάνομαι αγχωμένη χωρίς να θυμάμαι καν τον λόγο, αϊντέεε!
Το χειρότερο αίσθημα της μοναξιάς το νιώθω εδώ και χρόνια, από τότε που έχασα τους γονείς μου. Πάνε 5 χρόνια περίπου από τότε. Νιώθω ότι κανένας δεν με καταλαβαίνει και συχνά κρατάω την στεναχώρια μέσα μου. Όλοι λένε τα τυπικά, αλλά κακά τα ψέματα δεν με νιώθουν. Όχι επειδή δεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Κι εγώ νιώθω συνέχεια ένα κενό μέσα μου και ώρες ώρες δεν ξέρω τι μου γίνεται. Συχνά προκαλώ και καβγάδες και μετά το μετανιώνω. Νομίζω ότι πρήζω τους γύρω μου επειδή δεν μπορώ να πρήξω τους γονείς μου. Δεν έχω πια την δεδομένη και ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό που έχουν όλοι ως δεδομένο εγώ δεν το έχω και συχνά έχω ξεσπάσματα. Έχετε δει εκείνα τα email που λένε υπάρχουν τουλάχιστον 2 άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για σένα;; Για μένα δεν ισχύει αυτό.
Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να βγάλω την θλίψη μου με κλάμα. Είμαι πολύ σφιγμένη. Όσες φορές προσπαθώ (όπως καλήν ώρα απόψε) δεν τα καταφέρνω. Ούτε και τότε ξέσπασα όσο ήθελα. Αυτή την στιγμή είμαι στο πατρικό μου σπίτι ολομόναχη. Έχω και έναν αδερφό με τον οποίο δεν τα βρίσκαμε στην συγκατοίκηση και ζούμε χωριστά. Επικοινωνούμε σπάνια.
Υπάρχουν και άλλα θέματα, τώρα έδωσα μια γενική ιδέα. Ίσως θα με βοηθούσε αν με καθοδηγούσατε κι εσείς.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Απάντηση
Αγαπητή φίλη,
Σ’ ευχαριστούμε που παρά τις αμφιβολίες σου αποφάσισες να μοιραστείς μαζί μας όσα σε προβληματίζουν και δυσκολεύουν την καθημερινότητά σου. Η υπηρεσία του E-Help θα προσπαθήσει να σου δώσει μια όσο το δυνατόν πιο βοηθητική απάντηση.
Αρχικά θα θέλαμε να σε συλλυπηθούμε για την απώλειά σου, η οποία δικαιολογεί τα αρνητικά συναισθήματα που αναφέρεις στο γράμμα σου. Μπορεί να είναι τυπικό, μιας και δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει κάτι πριν το ζήσει, αλλά σίγουρα φανερώνει μια προθυμία κατανόησης, συμπαράστασης και ενδιαφέροντος για σένα, τόσο από κάποιον που δεν σε γνωρίζει προσωπικά, όσο και για τους γνωστούς και φίλους σου.
Συνεχίζοντας, είναι πολύ σημαντικό να ειπωθεί πως ότι αισθανόμαστε δεν είναι παράλογο ή άνευ σημασίας• συχνά νιώθουμε λύπη, θυμό, περίεργα και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. Το άγχος που περιγράφεις λειτουργεί πολλές φορές σαν μια ειδοποίηση, σαν να μας λέει το σώμα μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Όπως πολύ σωστά παρατήρησες μόνη σου, νιώθεις πολλά που δεν μπορείς να τα εκφράσεις. Νιώθεις σφιγμένη, αισθάνεσαι ότι θέλεις να ξεσπάσεις αλλά κάτι σε εμποδίζει, και προκειμένου να δώσεις μια διέξοδο σε όσα ‘‘βράζουν’’ μέσα σου ξεσπάς σε άλλα άτομα για άλλους λόγους. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφού αποζητάς τρόπους να αποφορτίσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, μόνο που ο τρόπος είναι ακατάλληλος. Η απώλεια των γονιών σου πυροδότησε μια σειρά απωλειών: της οικογένειας, του αδερφού σου, του ρόλου σου ως παιδιού. Πολλές αλλαγές που είναι λογικό να σε κάνουν να νιώθεις ‘‘έξω απ’ τα νερά σου’’. Και ναι, η ζωή συνεχίζεται, όμως προτού συνεχιστεί είναι καλό να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει, να εξωτερικεύσει και να δώσει νόημα στις απώλειες αυτές. Πολλοί είναι αυτοί που δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους και χρειάζονται βοήθεια στην αναζήτηση αυτού του νοήματος. Γιατί δεν δοκιμάζεις να συμμετάσχεις σε ένα group therapy ανθρώπων που έχουν βιώσει παρόμοιες απώλειες; Είναι πολύ πιθανό ότι εκεί θα νιώσεις ότι ο πόνος σου είναι πραγματικά κατανοητός, θα ανακαλύψεις τρόπους να επεξεργαστείς τα όσα αισθάνεσαι και θα βρεις ένα ενθαρρυντικό και υποστηρικτικό περιβάλλον για να εκφράσεις όσα κρατάς μέσα σου. Είναι λογικό να σου φαίνονται όλα ‘‘βουνό’’, μπορεί όμως κάτι τέτοιο να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να ζεις ήρεμα, με λιγότερο άγχος και χωρίς την αίσθηση κενού, έχοντας αποδεχτεί την απώλεια των γονιών σου.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να σου ευχηθούμε καλή δύναμη σε αυτή σου την προσπάθεια. Μη διστάσεις να μας ξαναγράψεις αν νιώσεις την ανάγκη. Ευχαριστούμε και πάλι για την επικοινωνία.
Φιλικά,
Ε.Κ.
Σ’ ευχαριστούμε που παρά τις αμφιβολίες σου αποφάσισες να μοιραστείς μαζί μας όσα σε προβληματίζουν και δυσκολεύουν την καθημερινότητά σου. Η υπηρεσία του E-Help θα προσπαθήσει να σου δώσει μια όσο το δυνατόν πιο βοηθητική απάντηση.
Αρχικά θα θέλαμε να σε συλλυπηθούμε για την απώλειά σου, η οποία δικαιολογεί τα αρνητικά συναισθήματα που αναφέρεις στο γράμμα σου. Μπορεί να είναι τυπικό, μιας και δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει κάτι πριν το ζήσει, αλλά σίγουρα φανερώνει μια προθυμία κατανόησης, συμπαράστασης και ενδιαφέροντος για σένα, τόσο από κάποιον που δεν σε γνωρίζει προσωπικά, όσο και για τους γνωστούς και φίλους σου.
Συνεχίζοντας, είναι πολύ σημαντικό να ειπωθεί πως ότι αισθανόμαστε δεν είναι παράλογο ή άνευ σημασίας• συχνά νιώθουμε λύπη, θυμό, περίεργα και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. Το άγχος που περιγράφεις λειτουργεί πολλές φορές σαν μια ειδοποίηση, σαν να μας λέει το σώμα μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Όπως πολύ σωστά παρατήρησες μόνη σου, νιώθεις πολλά που δεν μπορείς να τα εκφράσεις. Νιώθεις σφιγμένη, αισθάνεσαι ότι θέλεις να ξεσπάσεις αλλά κάτι σε εμποδίζει, και προκειμένου να δώσεις μια διέξοδο σε όσα ‘‘βράζουν’’ μέσα σου ξεσπάς σε άλλα άτομα για άλλους λόγους. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφού αποζητάς τρόπους να αποφορτίσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, μόνο που ο τρόπος είναι ακατάλληλος. Η απώλεια των γονιών σου πυροδότησε μια σειρά απωλειών: της οικογένειας, του αδερφού σου, του ρόλου σου ως παιδιού. Πολλές αλλαγές που είναι λογικό να σε κάνουν να νιώθεις ‘‘έξω απ’ τα νερά σου’’. Και ναι, η ζωή συνεχίζεται, όμως προτού συνεχιστεί είναι καλό να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει, να εξωτερικεύσει και να δώσει νόημα στις απώλειες αυτές. Πολλοί είναι αυτοί που δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους και χρειάζονται βοήθεια στην αναζήτηση αυτού του νοήματος. Γιατί δεν δοκιμάζεις να συμμετάσχεις σε ένα group therapy ανθρώπων που έχουν βιώσει παρόμοιες απώλειες; Είναι πολύ πιθανό ότι εκεί θα νιώσεις ότι ο πόνος σου είναι πραγματικά κατανοητός, θα ανακαλύψεις τρόπους να επεξεργαστείς τα όσα αισθάνεσαι και θα βρεις ένα ενθαρρυντικό και υποστηρικτικό περιβάλλον για να εκφράσεις όσα κρατάς μέσα σου. Είναι λογικό να σου φαίνονται όλα ‘‘βουνό’’, μπορεί όμως κάτι τέτοιο να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να ζεις ήρεμα, με λιγότερο άγχος και χωρίς την αίσθηση κενού, έχοντας αποδεχτεί την απώλεια των γονιών σου.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να σου ευχηθούμε καλή δύναμη σε αυτή σου την προσπάθεια. Μη διστάσεις να μας ξαναγράψεις αν νιώσεις την ανάγκη. Ευχαριστούμε και πάλι για την επικοινωνία.
Φιλικά,
Ε.Κ.